Namsan Tower

Gisteren wilden Sjors en ik proberen op eigen houtje terug te keren naar Myungdong, maar hebben het op station City Hall maar opgegeven met het excuus dat hier ook wel dingen te doen zouden zijn. Na aankomst slopen we door een stel grote poorten. Er zou een paleis te bezichtigen zijn, maar van wie of waarvan weet ik nog steeds niet precies.

De omgeving was mooi en het was heerlijk rustig, ook al zaten we midden in de stad. Op het terrein waren de aanwezige tempels leeg en er was niet zo bizar veel te zien. Toch, het was mooi weer, we hebben prettig gelopen en lang in de schaduw gezeten. Er waren ook nog wat groepjes kinderen, maar die sloegen op de vlucht toen Sjors ze vroeg of ze een snoepje wilden.





Tevreden dat we (per ongeluk) toch weer iets gezien hadden, schreden we voort de metro naar Sinchon in, om ons vervolgens naar Yonsei U. te bewegen. Sjors ging met Myung mee, en Eunhye haalde mij een paar minuten later op, om me nog een korte tour van de campus te geven.

Daarna gingen we naar Namsan Tower, die ik op afstand al verschillende malen had gezien vanuit verscheidene punten in de stad. Toen we aankwamen op het busstation liepen we samen met een paar salarymen de berg op, die het volgens Eunhye hadden over hoe enorm blij ze waren dat ze allemaal onder hun werktijd naar Namsan gingen. Het was al half zeven, dus ik had wel een beetje medelijden met ze.

Het plein voor de toren zag er tof uit, en ook hiervandaan had je al een redelijk uitzicht. De entreeprijs was inclusief een maaltijd, dus met het vooruitzicht dat we vanuit de toren de zon onder zouden kunnen zien gaan, stapten we de lift in om de eerste groep guitige, enthousiaste Japanners van de avond gade te slaan.



Boven hadden we, zoals beloofd, een prachtig uitzicht over Seoul. We probeerden een toerist een foto van ons te laten maken bij het raam waar bovenin de afstand tot Nederland stond afgedrukt, maar ja, Hoe Lang is een Chinees, Wie is zijn vrouw, maar Die was niet mee. Vanwege deze opeenhoping van ellende slaagden we er niet in een perfect kiekje te scoren. Na langzaam een rondje te hebben gemaakt, besloten we eerst te eten. We hadden veel keus, en mochten blijven opscheppen. Het smaakte ook nog, dus men was gelukkig. Mijn eetkunsten met hashi (stokjes) zorgden voor vermaak. Eunhye vertelde me dat haar moeder aanvankelijk dacht dat ik eruit zag als een crimineel aan de hand van mijn serieuze kop op een foto die ze had laten zien. Dat krijg je natuurlijk wanneer strenge Christelijkheid zo'n emotieloze harses kruist. Bij een lachende foto werd toch nog geconcludeerd dat ik er leuk uitzag, en ik hoef hopelijk niet uit te leggen dat ik dit alleen voor mezelf schrijf.



Toen de duisternis de lucht boven Seoul eenmaal verzwolgen had, maakten we weer enkele rondjes door de toren. Er was inmiddels een brigade blankerds naar boven gekomen, die conform stereotype de luidruchtigste groep waren. De Japanners stroomden ook toe uit alle openingen van de toren, wat wel verrassend was, omdat ik tot dat moment nog maar tweemaal Japans in Korea had gehoord. Na nog even van het uitzicht te genieten en foto's te nemen, was het tijd om naar huis te gaan. Eunhye was bang dat ik onder de metro zou komen, dus nam met een zucht de kleine omleiding voor lief om me door de verschillende metrostations heen te slepen.




Toen ik eenmaal thuis was, had ik nog geen zin om te slapen. Ik heb nog een poosje door Sinchon gezwerfd, wat een beetje een vreemd gevoel gaf... Op straat bevond zich bijna niemand en alles zag er zo anders uit dan ik in Nederland gewend ben. Ik had geen heimwee of zoiets dergelijks, maar er maakte zich wel een melancholiek van mij meester welke mij in staat stelde een prachtige dichtbundel te schrijven.

Vandaag werd er niet zoveel uitgevreten. Sjors en ik zijn even naar Myungdong gegaan om vanuit een café mensen te bekijken en starende blikken te beantwoorden. Ik geloof dat het cool is om te zeggen dat je een beetje moe wordt van het feit dat je als buitenlander aangestaard wordt, maar op dit moment vind ik het eigenlijk nog veel te leuk. Toch moet ik zeggen dat ik mezelf best een topgozer vind.

Na tevergeefs naar een degelijke cd-winkel gezocht te hebben, zijn we in de Dunkin' Donuts gaan zitten. Toevallig zaten er twee Japanse meisjes naast ons. Nadat Sjors de namen van enkele Japanse bands, waarvan ik naar de cd's op zoek was, had laten vallen, daagde hij me uit om een gesprek te openen. In de stiltes die ons gezelschap liet vallen trok ik alsnog mijn bek niet open en de zinderende ontknoping was een stevig falen in stilzwijgen van mijn kant, waarop onze buren zichtbaar teleurgesteld weggingen. Dat zal ze leren.

's Avonds hebben we met vriendinnen van Myung The Dark Knight mogen aanschouwen, wat de derde keer was voor mij en Sjors. Voor mij tevens de tweede keer in iMax. Hij was nog steeds de Moederbombe, maar de airconditioning stond te hoog en ik viel in slaap na gisteren slecht te hebben geslapen.

Morgen gaan we vroeg in de middag naar Daejeon, om Myungs familie op te zoeken. Tot en met zondag in een ander gebied zitten lijkt me helemaal niet gek, ik heb er zin in.