Daejeon en Lotte World

Nou hèhè, dat waren me de dagjes wel. Op dit moment zit ik thuis op mijn bed met een dronken, vermoedelijk zwangere vrouw met een ooglap, een koffer vol babylichamen, en een long minder. Hoe heeft het ooit zo ver kunnen komen? Ons verhaal, al hebben jullie er eigenlijk bar weinig mee te maken, begint op de ochtend van afgelopen vrijdag.

's Ochtends vertrokken Myung, Sjors en ik naar Seoul Central Station. Aldaar stapten we op de KTX-trein, welke als waardig equivalent van de TGV met een snelheid van ongeveer 300 km/h door bergen en dalen zou jakkeren. Na iets minder dan een uur waren wij reeds in Myungs geboorteplaats Daejeon.




Na aankomst op het station van Daejeon, waar we meteen al heel verwilderde blikken op ons gericht kregen, namen we een taxi naar het appartement van Myungs familie. Over het openbaar vervoer gesproken, iets wat ik nog niet eerder heb genoemd, is dat praktisch alles behalve de trein gokken met je leven is. Vooral de taxi's rijden asociaal, snel, roekeloos en je wordt vreemd aangekeken als je je gordel omdoet. Dat doet niemand hier namelijk. Bij de eerste de beste verkeersdrempel ramde ik bijna mijn hoofd in het plafond, waarna ik besloot wat meer onderuit gezakt te gaan zitten.

Ik was een beetje nerveus om zomaar een Koreaans huishouden binnen te treden, maar zoals Sjors mij ook herinnerde, ben ik zowel met hem als Myung bevriend, dus zo vreemd was het niet. Myungs moeder was dolenthousiast ons te ontvangen, en probeerde ons meteen zo veel mogelijk voedsel toe te stoppen. Dit was een patroon dat tot het vertrek aanhield. Via het zusje van Myung was doorgegeven dat ik van appels en wortels hield, wat ik vrij bizar vond, want van het doorspelen van deze informatie herinnerde ik mij niets. Deze fruitige goedheden waren dus ruimschoots in huis gehaald.

Na dapper te hebben gestreden, kregen we lang niet alles op. Dit was gelukkig niet erg, want de rest zou later nog opgevoerd worden. Dat kwam goed uit, want anders had ik vast niet naar Nagasaki gemogen. We hebben even door Daejeon gewandeld, wat opzich niet heel bijzonder was. Het was wel lekker rustig, ook al betrof het toch een vrij grote stad. Wat nog wel wat extremer was dan in Seoul, is dat hier in veel gevallen de mensen de schrik om het hart sloeg als Sjors en ik ineens vrij blank liepen te flaneren over de boulevard, om alles waar men ooit in geloofd had te laten tuimelen. Myung leidde ons bij broodsnackbar Rotiboy naar binnen. Het gerezen bammetje zoute boter dat ik hier verorberde was niet te versmaden.

Het was tijd voor het avondeten, en er stond een Goddeloze hoeveelheid eten op tafel. Myungs moeder was erg zenuwachtig over de vraag of zij wel aan de wensen van de buitenlanders kon voldoen. Daar slaagde ze ruimschoots in, en ook al bleef de helft tot nader order staan, aan het eind van de maaltijd was ze tevreden. We ontmoetten later op de avond in de stad nog een vriendin van Myung, waarmee we in een restaurant gingen zitten. Ondertussen merkte Sjors op dat er in het café aan de overkant een Amerikaan met pure moordlust naar ons aan het kijken was. Na finaal stuk te zijn gegaan om het malle gezicht van dit individu, hebben verder geen last meer van hem gehad.

Later op de avond kwamen Myungs vader, broer en zus thuis. De laatste twee had ik in Nederland al gezien, maar de vader bleek een onwaarschijnlijke held te zijn. Hij wilde zijn bedrijf uitbreiden in Japan en leert daarom wat Japans. Onder het genot van een bak fruit vuurde hij af en toe wat mixtapes van zinnen van gebroken Japans én Engels op ons af. Het was een leuke afsluiting van de avond geweest, als ik later niet de halve familie had weten te shockeren door in mijn handdoek de douche uit te lopen, toen iedereen al lang in bed had moeten liggen.

Zaterdag controleerde ik 's ochtends eerst of er daadwerkelijk Starcraft op de Koreaanse tv te zien was. Dit bleek inderdaad zo te zijn; niet altijd, maar soms ook op twee kanalen tegelijk. Rond 12:00 uur vertrokken we naar het voormalig zomerverblijf van een aantal Koreaanse oudpresidenten.




Gelegen in de Daecheongho-regio, jawel, was deze residentie na het uitzuigen van de burgers ergens rond 1988 gecreëerd door de contemporaire president-dictator. Na door de busrit heen geslapen te zijn, welke met een rotvaart langs kliffen schijnt te zijn gestuifd, kwamen we aan op het terrein. We liepen het huis binnen, waar ik jammer genoeg geen foto's mocht maken. Alles zag er in ieder geval keurig uit, complimenten aan de schoonmakers. Na het huis doorlopen te hebben, schuifelden we door een hal waar de recente presidenten van Zuid-Korea uit werden gelicht.



Maar nu even serieus: lekker belangrijk. Waar iedereen natuurlijk voor kwam, is om te horen hoe het nu echt zat met het Japans/Koreaanse twisteiland Takeshima/Dokdo. Het is mij opgevallen dat de territoriale strijd rond dit eiland een hot topic is tussen de twee buurlanden. In de Naman Tower vertelde Eunhye me bijvoorbeeld dat ze Japanners haatte alvorens haar bezoek aan Nederland, met als grote reden dat zij Dokdo hadden gestolen. "Boeiend," dacht ik, "jullie zien er toch allemaal hetzelfde uit." Enfin, ik besloot de situatie toch maar even uit te leggen. Dit was een bijzondere opgave, aangezien ik er zowel niets van weet als dat ik de voorkeur heb de hele kwestie als een heerlijk frisse wind van nijd met een glimlach langs mij heen te laten waaien.



Buiten wachtte ons de rest van het terrein, en we besloten even af te koelen op een uitkijkpunt in de hoogst begaanbare plek van het complex. Het uitzicht was prachtig, en veroorzaakte de volgende overdaad aan beeldmateriaal.






Het meeste was inmiddels bezichtigd, en we bewogen ons langzaam over de verschillende paadjes terug naar de bus. Ook al hadden we betrekkelijk snel alles gezien, was het uitstapje zeer de moeite waard, zowel vanwege de locatie als de geschiedenis die enigszins tot leven kwam bij het doorlopen van het statige huis.



's Avonds hebben we kort Daejeon aangedaan en wederom bij Rotiboy gegeten. Ik wens deze vrolijke vrijbuiters al het succes van de wereld, want hun broodjes zijn hemels. Zondag zouden we al vroeg vertrekken, maar omdat dit voor Sjors de laatste dag was dat hij bij zijn schoonfamilie kon zijn, werd de dag nog wat opgerekt. Uiteindelijk hebben we met de hele familie de dag afgesloten met een bak fruit.



Het was jammer dat we zondag alweer weg moesten, want de hele familie Jeon was enorm hartelijk. Tegen het eind van de ochtend werden we, voorzien van een Albert Heijn tas gevuld met vijf kilo fruit van moederlief, door vader Jeon naar het station gereden. Na aankomst in Seoul werd er weinig meer gedaan. Met een misplaatst gevoel van timing heb ik voor het eerst mijn koffer volledig uit- en mijn kamer opgeruimd. Vervolgens Indisch gegeten en gelachen om Bollywood muziekvideo's. Emails geschreven in de avond, en om 1:00 uur 's nachts water gekocht bij één van de vele convenience stores, omdat ik stierf van de dorst. Ik weet inmiddels redelijk mijn weg te vinden in Sinchon. Dat vind ik fijn, aangezien ik de eerste dagen dacht dat ik nooit iets zou kunnen vinden doordat ik Myung constant blind volgde.

Vandaag stond themapark Everland op de planning. Om 9:00 uur stonden Sjors en ik, blakend van zelfvertrouwen en energie, op het station van Sinchon, waar Ahyoung ons even later ophaalde. In de trein vertelde Ahyoung dat in onderling overleg met Eunbyul toch was gekozen voor pretpark Lotte World, bekend om haar homicidale attracties. Het speet haar dat ze dit niet eerder had meedegedeeld, maar ze overtuigde ons door te stellen dat vandaag niet de dag zou zijn dat er iets in elkaar dondert. Op het station nabij Lotte World troffen we Eunbyul en we ontbeten met patat. Na de maaltijd liepen we naar het park, wat een ingang op het station had. Let bij de foto's gaarne op het logo met het kasteel van Disney erop, wat een voorbode was voor het bij elkaar gejatte karakter van Lotte World.



We werden door de poortjes begeleid door een dame die eruit zag alsof ze nooit zin heeft gehad in haar werk, en ook nog eens een heerlijk hese prostitueestem had, waardoor Sjors en ik het al meteen naar onze zin hadden. Een groot deel van Lotte World is overdekt, maar na kort geposeerd te hebben voor een paar gravurefoto's besloten we eerst het openlucht gedeelte van het park te verkennen. Omdat het vandaag maandag is, was het bijzonder rustig. Er liepen wel veel middle- en high school leerlingen rond, waarvan enkelen zo nu en dan enthousiast naar Sjors en mij zwaaiden. Even later bleek de Schorsman van suiker te zijn gemaakt, en durfde dus niet in de meeste attracties. Bij het bootritje gaf hij een beetje over in zijn mond en liet hij net niet alles lopen. Ondertussen werden er flink veel foto's gemaakt, omdat dit de ideale locatie bleek om achterlijk uit de hoek te komen, waarop ik uiteraard meteen één van Mattias' weinige humorhoudingen aanneem.



Als Disney-connaisseur bij uitstek wist Sjors ongeveer elke attractie binnen het canon van Disney-parken te plaatsen. Het begon ook steeds meer op te vallen hoe goedkoop alles eruit zag. Met Ahyoung en Eunbyul ben ik in verschillende attracties geweest, met enkele ging Sjors zelfs mee. Nadat we gedrie in een wildwaterbaan waren geweest, merkte Ahyoung op dat men deze veranderd leek te hebben na 'het ongeluk', dus het was fijn dat ik dat even van tevoren wist.



Toen we met een magisch treintje via een monorail weer naar binnen waren gereden, vonden Ahyoung en Eunbyul een kraampje met knuffeloortjes. Ahyoung kocht voor iedereen oortjes, waardoor we nog net iets meer aangekeken werden. De nepheid van het park werd steeds duidelijker, en Sjors kon het niet laten onze Koreaanse metgezellen daarop te wijzen. Toch waren de 3D voorstellingen, acht- en waterbanen en Indiana Jones rip-off rit de moeite waard. Ik voelde me weer even twaalf, en dat is ook wat waard.



Om de één of andere niet te bevatten reden was er een Koreamuseum in Lotte World, welke wij als cultuurproevers natuurlijk aandeden. Het zat allemaal nog best goed in elkaar, en het was ook nog eens bizar lang. Er was veel te zien, maar het was jammer dat Sjors en ik beiden nauwelijks met Koreaanse geschiedenis bekend zijn. In onze tocht langs modellen, macquettes en miniaturen hebben we nog wel allemaal fantastische avonturen beleefd. Zo ging Sjors bijvoorbeeld op de foto met de Musketier, werd ik meerdere malen in het hart getroffen door dierenmishandeling en keurde Sjors de bezetting van Japan tijdens de Tweede Wereldoorlog goed, waarvoor hij gepast gestrafd werd. Ook waren er nog verschillende levensgrote poppen die de geschiedenis van Korea uit de doeken deden, terwijl zij zelf onwetend de nep- én vetheid van Lotte World prima uitdrukten.








Toen we eindelijk de uitgang wisten te ontwaren, streken we neer op een terras om het filmen van een goedkope dramaserie achter ons te zien plaatsvinden. Na een ijsje naar binnen te hebben geschoven was 'het' wel ongeveer mooi geweest. Ahyoung en Eunbyul hadden beiden avondcolleges, dus we gingen op huis aan. Ik zie ze denk ik nog één keer, want ik ga nu alweer snel naar Japan, wat best een vreemd/tof/jammer idee is. Lotte World was in ieder geval zo wreed als een tijger die een uitgehongerd Afrikaans dorp met ebola verscheurt.



Vanavond heb ik behalve het schrijven van dit epos niet veel uitgespookt. Hopelijk weet men mijn schrijfstijl nog steeds te waarderen. Ik ga binnenkort nog wel een keer iets doen en dan schrijf ik daar ook weer iets over.