Mutantenhanden en het dak van het Seoul Museum of Art

Direct na het typen van het vorige verslag, sloot ik mijn laptop af en deed het grote licht aan, om tot de ontdekking te komen dat mijn handen onder de bruine vlekken zaten. Na twee keer het vermeende appelvocht eraf te hebben geprobeerd te wassen, heb ik mij toch zeker vijftien seconden afgevraagd hoe ik zo stom kon zijn geen huidkankervaccinatie te nemen. Dat was een kortstondig lijden, en internet zei dat dergelijke vlekken veroorzaakt konden worden door: a) zonneschade, b) het mixen van verschillende fruitvochten, c) iets anders, potentioneel serieus, en d) tachtig jaar oud zijn. Optie b) leek mij het meest logisch, gezien de enorme zak fruit die ik in de koelkast had gedouwd. Het vooruitzicht dat de vlekken maanden zouden blijven zitten, was nogal zuur.


Voordat ik tot deze opsomming kwam, had ik inmiddels een poosje op internet zitten harken, en de de klok sprak half zeven 's ochtends. Na snel Sjors en Myung een email gestuurd te hebben, ben ik maar naar bed gegaan. De volgende ochtend werd ik meteen door Myung wakker gebeld. Met vijf uur slaap kleedde ik mij aan om vroeg in de middag bij de apotheek langs te gaan. De woordenwisseling was hier niets minder dan een enerverend lexicaal spektakel: "heb je chemicaliën aangeraakt?" vroeg de meneer, "Neen." antwoordde ik, "Ga dan maar naar de dokter." sloot de wijsgeer af. Na in een soort van maid café zonder persoonlijke bediening te zijn aangeschoven, werd er in overleg met moeders besloten maar een paar dagen af te wachten. Het heeft uiteindelijk inderdaad een paar dagen geduurd, maar tegen de middag was vandaag alles weg. Hè gelukkig.

In het café troffen we nog een vriend van Myung die ons vertelde over zijn ervaringen in het Amerikaanse leger, wat grappig was om uit de mond van een mager, bijna iel mannetje te horen komen. Hij nam ook nog een foto van ons met twee leden van de bediening, maar omdat daar mijn slaaptekort iets te goed aan is af te lezen, houd ik deze achter. Vanuit het café liepen we naar een izakaya om Japans te eten. Er werkten Chinezen en het zag er onhygiënisch uit; ik wilde weg. Na het avondeten gingen we na een ijsje terug naar huis.

Na rond twee uur 's nachts onder de wol te zijn gedoken, werd ik gisteren om drie uur 's middags wakker. Ik voelde me fris en fruitig, en gelukkig maar, want deze dag zou ik de klus helemaal alleen moeten klaren. In overleg hadden Sjors en Myung een dag met zijn tweeën, waarover ik mij al verbaasd had dat deze tot op dit moment was uitgebleven. Ik besloot het rustig aan te doen en voor de derde keer naar Myungdong te gaan. Na in Sinchon mijn portemonnee op te waarderen en levensmiddelen te hamsteren bij de 7-Eleven, leefde ik helemaal op van de aandacht in de metro en liep vervolgens een gelukkig joch door de hoofdstraat van het winkeldistrict. Het was eigenlijk een heerlijk gevoel om een dag alleen rond te lopen, want ik was het de hele tijd met mezelf eens. Ik voelde me helemaal baas over eigen lichaam.

Ik kocht postzegels voor kaarten die ik nog steeds moet schrijven bij het postkantoor waar ik toevallig in één keer naar toe was gelopen, om daarna kort zittend van de ondergaande zon te genieten. Eén en al verruking en extase dus.





Toch voelde ik het jeuken in mijn benen, wat dit maal tot mijn vreugd niet de inleiding tot een jichtaanval was. Zie je die horizon in de eerste foto van bovenstaande serie? Ja? Nou, die moest dus potverdorie verbreed worden! Eerder was ik toevallig op mijn huidige locatie aangekomen na een bordje naar de 'Temple of Heaven' opgemerkt te hebben. Met het gevoel voor richting van zongedroogd zeewier zette ik mijn queeste voort. Terwijl ik een klein zijpaadje insloeg naast het tempelcomplex dat Sjors en ik eerder hadden bezocht, kreeg ik plots het gevoel dat ik ergens een degelijk uitzicht wilde hebben; iets als een hoog restaurant. Terwijl ik het kleine weggetje afliep, waar ik betwijfelde iets te zullen vinden, kwam deze gedachte op een zijspoor.



Ineens bevond ik mij voor de ingang van het Seoul Museum of Art. Nu ik er toch al was, kon ik net zo goed naar binnen gaan. In mijn aansluitende realisatie en zelfwalging dat ik geheel op eigen wilskracht een museum zou binnentreden, besloot ik pontificaal de deur uit te stormen als de entreeprijs te hoog bleek te zijn.

Nadat een oud vrouwtje me de weg naar de ticketbalie wees, zei de aldaar aanwezige madam dat het vandaag gratis was. Ik was dus verdoemd tot blijven, maar meer dan dat werd mijn aandacht getrokken door het donkere trappenhuis aan het eind van de gang. In de souvenirwinkel werd op mijn passeren geen acht geslagen, dus ik huppelde met viriele tred verder. Op de trap kwam het goed uit dat langs de banieren buiten de ramen het filterende licht de trap nog ruim bijschenen, want anders was het pikdonker geweest. De terugweg beloofde leuk te worden, al dacht ik daar op dat moment niet aan.

Eenmaal boven stond tot mijn verrassing en vreugde de glazen deur naar het dak ook gewoon open, terwijl er in de verste verte niemand te bekennen was. Lopend over het dak begon het vrij duidelijk te worden dat het niet de bedoeling kon zijn geweest dat ik hier was, maar ik had al te lang geen dak meer beklommen met middelbare school bloedhomie Victor. Het leek me een goed idee om de tour vast te leggen op video. Hieronder heb ik een filmpje van mijn reis door het museum bijgevoegd, beginnend op het dak. Om eerlijk te zijn was het allemaal niet bijzonder moeilijk, wat in de context waar ik mij in bevond maar beter was, maar er zitten een paar fijne momenten in. Ik snap dat de feedback op deze onderneming niet bepaald unaniem positief zal zijn, maar voor zover de situatie dat toestond heb ik mij verantwoordelijk gedragen en niet de puntjes opgezocht zoals ik dat op de middelbare school wel eens deed.

Toen ik via een andere ingang wederom voet zette binnen het museum, had er nog steeds niemand aandacht voor mij. Iedereen scheen druk bezig te zijn met het voorbereiden van een evenement, wat mij ongestoord liet rondkijken. Uiteindelijk mocht ik bij de hoofdingang de repetitie van een balletvoorstelling met aparte soundtrack aanschouwen, wat geen straf was. Toen ik het museum verliet was het donker.

De video is in ieder geval de moeite waard, al is het alleen al om het horen van mijn hitsige gehijg, het zelfvoldane zuchtje bij het binnentreden van het museum, en de rest van de enigszins bizarre tocht door de kunsthallen. Als toevoeging maakte ik ook nog enkele foto's. De zelfontspanner op mijn camera is mij een eigentijds mysterie, dus vergeef de benevelde blik in mijn ogen.










Na mijn afscheid aan het Museum of Art wilde ik het eerder bezochte paleis van onbekende functie bezoeken. Ik besloot snel eten in mijn wangzakken (tas) te proppen bij de Dunkin' Donuts, al had ik helemaal geen trek in de zoveelste bagel van de week, om één minuut te laat te komen. Iets over acht at ik de maaltijd op een grasveld op, waar een dansvoorstelling plaatsvond met begeleidende muziek die bijkans nog minder toepasselijk was dan die in het museum.

Ik vervolgde mijn reis, en zoals ik eigenlijk de hele dag al onbewust precies goed was gelopen, kwam ik nu bij de Cheonggye Stream uit. Ik ben gemoedelijk langs de stroom getrippeld om bij het uiteinde te gaan zitten, alwaar ik werd aangesproken door een goed Engelsbespraakte Koreaan om een foto van hem en zijn vrouw te maken. Het was mij al duidelijk dat Cheonggye voornamelijk een plaats voor koppels was, en mijn dankbare medemens verbaasde zich er dan ook over dat ik alleen was. De stemming zakte tot een dieptepunt, en in een hybride golf van zelfmedelijden en een vloek naar hogere regionen heb ik precies 2,7 seconden keihard staan grienen als een vrouw.

Dat luchtte op. Na het snot van mijn schoeisel te hebben geveegd, liep ik over de weg langs de stroom terug naar de bewoonde wereld. Na een poosje bevond ik mij weer in de drukke winkelstraten van het centrum van Myungdong. Zoals de meeste winkels in Seoul was alles rond negen uur nog geopend. Na een zijstraat te zijn ingeslagen, kwam ik voor de derde keer langs een kraampje van de traditioneel Koreaanse snack Kkultarae. Het was de tweede keer dat ik dezelfde verkopers trof, en zoals ik al wist waren dit supervrienden. Bij mijn eerste wandeling door Myungdong hadden zij met half-Koreaans/half-Engelse uitleg de snack live in de studio bereid, waarop zij deze keer het Engels voor Japans hadden ingeruild voor de aanwezige toeristen. Blijkbaar wist de uiteenzetting van hoe Kkultarae heerlijk en een perfect souvenir is, en het hart van onze chefs gepijnigd werd door het feit dat de Japanners het nog nooit geprobeerd hadden niet te boeien, want de asociale rijstvreters zeiden aan de show genoeg te hebben en liepen door zonder iets te kopen. Die ene was nog dik ook.


Zelf plaatste ik mijn bestelling in het Japans, waarop ze vroegen of ik ook Koreaans kon. Dit was jammer genoeg niet zo, echter ze waren net zo blij hun conserveringstips in het Engels te delen. Dat was niet nodig want tegen het eind van de avond had ik de doos al op.

Ik was de hele dag al in een bijzonder goede stemming, zeker na het museum. Op de terugweg besloot ik een halte eerder uit te stappen op Ehwa Women's University. Als onwetend buitenlander maakte het vast niet uit als ik 's nachts een afsnijroute over het universiteitsterrein nam. Er was bijna niemand en er liep nog wat ander mannelijk volk rond, dus ik zat goed. Verschillende insecten lieten zich luid horen, en zo liep ik met een zeer tevreden gevoel naar huis.




Voor aankomst ging ik nog even bij de 7-Eleven langs om water te kopen, waarop ik door dezelfde winkelier werd geholpen als 's ochtends. Hij vroeg Yank, ik zei Nederlands, hij brabbelde iets Nederlands wat ik vergeet, we lachten om de complete cirkel die de dag had gemaakt, we sloten af met een intense liplock.

Sjors en ik hebben het vandaag rustig aangedaan in Hongdae. Deze buurt lag één stop van Sinchon vandaan en bleek een iets alternatievere buurt te zijn qua kledingsstijl en volk. We zijn rustig door woonwijken heen gelopen om op een terras wafels te duwen en naar mensen te kijken. Er liepen wat Aziatische hiphopschurkjes langs, wat een vreemd gezicht was. Het was gezellig. 's Avonds hebben we gegeten met Ahyoung en een andere vriendin die ik nog niet eerder had gezien. Het was een prettig afscheidsdiner.




Ik zit nog enkele dagen in Korea en ga bijna naar Japan. Ik vind het fijn om hier nog een paar dagen rond te kunnen struinen, maar ik heb ook heel veel zin in Japan. Qua gevoel zit ik precies goed, waar ik heel tevreden over ben. Het duurde wat lang om dit verslag te schrijven, ik ga slapen. Bedankt voor het lezen, ik hoop dat het met jullie net zo goed gaat als met mij. <3