dinsdag 14 juli 2009

De aanloop naar het hoogtepunt?

Wat valt er eigenlijk nog te zeggen? Deze schrijf ik in ieder geval voor de Schoen, omdat hij zei dat ik een (1) mooie foto had gemaakt. Laat ik beginnen met een korte opsomming van mijn activiteiten sinds... februari? Oeps.

Op 22 februari was ik jarig, en het was leuk! Rolf bedacht zich opeens dat hij een koffer moest komen, dus kwam niet naar de film, maar wel naar de borrel. Maaike had voelde zich een beetje oud en ging vroeg naar bed. Maar ze heeft later wel Hollandsche pannenkoeken voor me gebakken dus ik vergeef het haar.

In de Izakeya kreeg ik een fles champagne, en beantwoordde deze met een charmante lach. Het was een geslaagde avond met geweldige cadeaus.



Matthias en mijn optreden kwam ook steeds dichter bij. Begin maart hebben we gezellig met de rest van de club de door mij vervaardigde folders uit lopen delen. Op 7 maart werden ook de resultaten van toelatingsexamens voor middelbare scholieren bekend gemaakt. Sommige mensen liepen euforisch weg van de prikborden, anderen waren razend. Apart om mee te maken.

Ondertussen kwamen mijn ouders ook op bezoek. Ik besloot een dag eerder naar Fukuoka te gaan en heb daar een zeer jolige avond met Michiel beleefd. Het was eigenlijk iets te leuk, waardoor ik de volgende ochtend met de taxi moest om uiteindelijk ruim op tijd op het vliegveld te staan.

Hoewel ik het druk had met clubactiviteiten heb ik mijn best gedaan ze zo veel mogelijk van Nagasaki te laten zien. Het was erg leuk om ze te kunnen laten zien waar ik mij het afgelopen half jaar mee heb beziggehouden. Tussendoor waren Sander en Lena nog jarig, en hadden we een gezellige avond, waar Shinya (nu studerende in Arkansas) en Michiel ook uitgenodigd waren.

Uiteindelijk vertrokken de ouders 14 maart richting Beppu. Ik zou ze na het optreden op 15 maart weer ontmoeten.



Samen met Matthias (bas), Maekawa (drums), Baba (gitaar) en Ichirō (gitaar) traden we op als een-na-laatste. Het was heel vet om te doen, al kon ik mezelf nauwelijks horen, wat resulteerde in minder dan optimale zangkwaliteit. Gelukkig kon het de overige clubleden niets schelen en vond iedereen ons de bomba. De nomikai (borrel) was ook de moeite waard, en het begin van een sloot nomikai's waarin ik Ichirō moet uitleggen waarom ik vegetariër ben.



Als uitwisselingsstudent mag ik eigenlijk het land niet uit, dus op 16 maart leek het mij, een dag voordat ik op reis ging, wel een goed idee om mijn visum voor Korea te regelen. Vervolgens ging ik de 17e op pad, ontmoette ik mijn ouders in Fukuoka, en gingen we dezelfde dag naar Himeji.

Tijdens de reis met mijn ouders zijn we vanaf Himeji naar Kōya-san en Kyōto geweest. Het was een hele bijzondere reis; we hebben enorm mooie plaatsen bezocht en ik vond het een geweldige ervaring. De vele mooie rustige plekken van de boeddhistische berg Kōya, en de mooie straten en monumenten van Kyōto hebben vooral heel veel indruk gemaakt.

Om de hele reis nu nog te beschrijven kost te veel tijd, dus ik laat u achter met een foto's en een filmcompilatie van de verschillende plaatsen.


Himeji-jo, 姫路城

Kōya-san, 高野山


Kyōto, 京都


Na op 22 maart nog een kort uitstapje naar de Kyōto's Daikakuji-schrijn te hebben gemaakt, gingen we met de trein naar Ōsaka's vliegveld. Nadat mijn ouders de douane doorgingen, gingen Maki en ik met de nachtbus naar Fukuoka, om daar met de veerboot naar Pusan, Korea te varen.

Dat bleek geen goed idee. In de nachtbus leek het een moeder wel een goed idee om haar baby mee aan boord te nemen. Toen het gehuil om twee uur 's nachts ophield, begonnen vanaf 6 uur 's ochtends twee nare oude mannetjes over de radio van vroeger te bakkeleien. Pissig kwamen we de bus uit. Ik werd ergens op straat opeens geïnterviewd door Fukuoka TV, of iets in die trend. Het was op zich best leuk, maar duurde uiteindelijk veel te lang. Ze wilden volgens mij ook erg graag dat ik hen entertainde met typische buitenlanderïdiotie, maar daar had ik geen zin in. Ik had mijn vluchtroute wat beter moeten uitplannen, want toen ik zei dat ik mijn boot moest halen en vervolgens een café inliep, keken ze niet al te blij.

De boot was ook een hel. Niet voor mij, maar Maki trok het tweede huilende kind van de dag en de aggro-kotsende Koreaan, die zijn ingewanden vlak achter ons aan het uitschreeuwen was, niet al te best. Maar toen waren we in Pusan. Een taxichauffeur probeerde Maki te regelen, dus die voelde zich meteen goed op haar gemak.

Voor hoe kort we er waren was Pusan een behoorlijk vreemde ervaring vanwege de taalbarrière. Praktisch niemand sprak Engels, we werden door een vriendelijke visser de verkeerde kant uitgestuurd en kwamen uiteindelijk op het station. Die avond kwamen we aan in Seoul, en het lukte zelfs nog ons in een afgetrapte wijk ons keurige hostel te vinden.

Sjors zagen we de volgende dag, en met hem hebben we vele fantastische dingen gedaan, zoals een hondencafé bezocht. Ook heb ik een dure massage ondergaan. We hebben ongeveer dezelfde plaatsen bezocht als afgelopen zomer. Ik vond het heel tof om alles nog een keer te kunnen zien. Vanwege de goedkope won, zwermden er echter overal Japanners om ons heen, dus dat was wat minder.




De twee weken vakantie waren heel bot, maar ook thuis is het altijd feest: 12 april was de datum van het Shinkansai, een evenementen voor de nieuwe eerstejaars waar alle universiteitsclubs zich presenteren. Matthias en ik waren uiteraard van de partij, maar Matthias stond te laat op waardoor we te laat waren. Voor straf mochten op orders van onze schattige voorzitster van twee koppen kleiner een week later de wc's schoonmaken. 6:45 am waren we er in ieder geval helemaal klaar voor. Het was een vrij vermoeiende, maar wel heel toffe dag. Ichirō en Kazu gebruikten ons als marketingtools ("Kijk, wij hebben buitenlanders. Anders kom je gewoon bij onze club."), maar wij worden graag gebruikt.

's Avonds was het uiteraard tijd voor de borrel. Aldaar hebben we aan Baba, Ichirō, Maekawa en een paar andere sempai het woord 'proost' geleerd, met alle gevolgen van dien. Alle tafels werden afgegaan; het was legendarsich beest. Hik.


Alsof dat nog niet genoeg was geweest waren, was 19 april Hide, een van de eindbazen van de Izakeya, jarig en dat moest gevierd worden. Matthias en ik gingen ook met een of andere gast op de foto.



Vanaf zaterdag 2 mei tot en met woensdag 6 mei was het Golden Week: een aaneenrijging van feestdagen welke samen een vrije 'week' vormen. Sander en ik zouden zaterdag bij Shinya op bezoek gaan in Fukuoka. Uiteindelijk lukte het ook nog Sjors en Mattias uit Beppu en Kyoto te laten komen, waar we samen met Michiel (en vriend Jan) en Milan doldrieste dagen hebben beleefd.


Met Shinya konden we gratis naar een eilandpark, waar we misselijk op de foto zijn gekomen.

karaoke tot vijf uur 's ochtends

purikura na een avond in een internet/relax/sport-café

Mattias ging maandag mee naar Nagasaki waar wij hem een harde les over ons leven hebben gegeven. Dinsdag ben ik met Maki naar Saga geweest: het was prachtig.



Een week van te voren vertelde Maekawa mij en Matthias dat er op zaterdag 9 mei een klein optredentje zou zijn in de oefenkamer van RON Rock. Na een keer geoefend te hebben stonden we niet perfect voorbereid op het geïmproviseerde podium, maar het was leuker dan 15 maart: de sfeer was iets beter en ik bracht een van de meest twijfelachtige geklede leden van onze club in verlegenheid door een half couplet 20 centimeter van zijn gezicht af te hangen.

Ron Rocks oefenkamer

Enkele weken later had Baba aan een andere sempai (ouderejaars) opgedragen om aan te kondigen dat we na de clubbijeenkomst van 27 mei gingen voetballen met de club. De eerstejaars waren enthousiast, Maekawa had niet zo veel aan zijn athletiekervaring, Ichirō stak vuurwerk af in een geschokte menigte, de voormalige leiders Hirota en Nakamura gingen er vol voor, net als Baba die binnen de eerste vijf minuten iets scheurde.

Zoals valt te lezen, heb ik het goed naar mijn zin bij RON Rock, en daarom wilden zowel Matthias als ik het jaar goed afsluiten door op te treden bij het Zomer Live van de club. Woensdag 3 juni was de dag van de audities, en ik was mijn stem zo goed als kwijt. Baba had op de voorgaande zaterdag besloten dat hij een bepaald nummer wilde doen, en mij opgedragen dit de volgende dag perfect ten gehore te brengen (完璧にして). Dat zat de volgende dag goed, maar daarna leek het alsof er een walnoot aan de binnenkant van mijn keel was gegroeid.

Op de dag van de auditie speelde ik met twee bands. Band B liep uit op een drama; ik kreeg nauwelijks geluid uit mijn keel. De drummer was een vrij hoge sempai, en wil geloof ik niet echt meer met mij praten. Jammer maar helaas, want met ReuzenRat ging het om de een of andere reden net goed, en werden we derde van de veertien bands. Dat was zeer beest, want er waren alleen maar knallers uitgekozen. Diezelfde avond kwam Sjors ook nog eens op bezoek. Waar had ik deze goedheid aan verdiend?

Samen met Maekawa zijn we nog naar Fuku no Yu, een badhuis bovenop een berg, geweest en Sjors mocht ook mee. Goede tijden.

Ondertussen besloten we dat we voor het zomerlive ook nog wel een keer wilde optreden, en gaven ons op voor een zogenaamd pre-evenement. Oftewel: wij waren het voorgerecht voor het echte evenement waar de goede bands komen. Ik moest in de week van 8 - 14 juni van alles regelen met Kazu en ik snapte eigenlijk niet heel goed waar ik mee bezig was. Donderdag 11 juni moest ik als afgevaardigde van ReuzenRat de uitleg over het optreden aanhoren omdat Maekawa en Matthias iets te doen hadden, en Baba en Ichirō een beetje moe waren. Omdat deze laatste twee hoger zijn kwa leeftijd en rang binnen de club kun je verder niet zo maar tegen ze zeggen dat ze ook wat moeten doen, dus daar zat ik dan. En naast mij een ventje die een beetje een vervelende uitstraling had. Het kwam er op neer dat we de dag van het optreden zoals altijd lekker veel moeten doen, en ongehoord vroeg aanwezig behoren te zijn.

Tussendoor was Matthias jarig! We hadden de band ook uitgenodigd, maar Baba twijfelde een beetje. "Dan komen er heel veel Nederlanders, toch?" Ja. "Wordt ik dan niet vermoord?" Uiteindelijk kwamen zowel hij als Ichirō, immer opzoek naar een borrel. Matthias had het heel erg naar zijn zin. Beetje jammer dat hij op zijn eigen blog bijna alle cadeautjes noemt behalve die van mij.


Twee beukers: Baba en Ichir
ō

19 juni was het derde optreden van ReuzenRat. De dag ervoor hadden we twee uur geoefend en ging het mega. Mijn stem deed jammer genoeg een beetje pijn dus stopten we wat eerder. Panisch om wederom mijn stem te verliezen heb ik de rest van de avond thee gedronken en geprobeerd vroeg te slapen. De volgende dag leek alles goed. Baba viel ergens in slaap en Maekawa at een broodje.


hap hap

Het publiek was echter bij geen van de bands echt enthousiast. Daarbij verloor ik mijn stem na het eerste nummer, waardoor ik er nauwelijks in slaagde de hogere noten te halen en onze set een beetje pijnlijk maakte om uit te zitten. Matthias had kramp in zijn vinger, Maekawa in zijn handen en Ichiro haalde om de een of andere reden zijn vinger volledig open toen hij zijn (geleende) gitaar achter zijn rug om gooide. Uiteraard speelde hij gewoon door, wat resulteerde in een stevig bebloede gitaar. Het optreden was ronduit teleurstellend.


De laatste band van de dag was Tatsumaki, bemand door 30-plussers met geverfd haar. Het was tof om te zien dat ze allemaal nog steeds deden waar ze plezier in hadden, maar het liet ook enigszins een nare nasmaak achter. Hadden deze mensen voor de rest geen baan? Dat bleek wel zo te zijn, en zo zaten we 's avonds in de izakaya waar de zanger van deze zogenaamde ojisanbando (oude kerelband) de eigenaar van was. De nomikai maakte veel goed. Ik heb veel kunnen praten met de zanger van Kazu's band en de voorzitter van PMC, een met Ron Rock bevriende muziekclub. De leden van Tatsumaki hadden zoals het Japanners van 30+ betaamt ook veel vieze praatjes en dat is altijd leuk.

Het was een zeer geslaagde avond. Matthias viel na de halve wc afgebroken te hebben voldaan in slaap in de taxi.


Toen stond vorige week dinsdag opeens Ashwin op de stoep. Na hem bijna een jaar niet gezien te hebben was het heel tof om hem mee te kunnen nemen naar zijn eerste
onsen (hete bron) en lekker bij te beppen.



Ondertussen was het tijd voor ons zomerlive. Hier zal ik morgen een aparte blogpost aan besteden.