zaterdag 23 april 2011

Ruige dagen op Kyushu, reflectie in Kyoto

AWWWW YEAH. 0 comments houden mij echt niet tegen!

Wat heb ik gedaan?! Zie hier.

Vorige week donderdag heb ik met Milan gesport en daarna taart aan Renzo gevoerd. Dat was leuk, maar ook gezellig. Renzo moest echter al vroeg weg en Milan nog eerder. Dat kwam goed uit, want ik moest snel slapen. De volgende dag zou Matthias namelijk aankomen uit Het Echte Japan (Tokyo). Dit was, ondanks het feit dat iedereen behalve Pyke op de hoogte was, een zeer geheime operatie. Ho! Niet zo snel. Op deze zelfde dag ben ik 's middags in goed gezelschap naar de oude buurt Gion en de Kiyomizudera (tempol) geweest. Natuurlijk was het mooi, want de kersenbloesem kleurde Kyoto roze.

leuk he?

Vrijdagochtend heb ik Matthias om 8:00 's ochtends opgehaald op Kyoto Centraal. Hij was moe van de nachtbus en keek - begrijpelijk - enorm uit naar de twee rit van de dag; de nachtbus van Kyoto naar Nagasaki. Na Matthias een dag in mijn kamer en kast verstopt te hebben voor Pyke en Evelien stapten we 's avonds op de bus.

Japanners zijn jammer genoeg niet altijd even beleefd, wat bleek toen de persoon voor mij zijn stoel bijkans in mijn schoot neerklapte. Toen ik fysiek protesteerde door hem wat terug te duwen, bereikten wij een ongesproken concensus, waarna ook ik mijn zitting naar achteren lanceerde. Het was een mannelijke rit van 12 uur, waarvan 5 uur slaap.


Gebroken stapten we uit in Sumiyoshi, het uitgaansdistrict grenzend aan de universiteit van Nagasaki en de plaats van ons hotel. Hongerig en melancholiek slopen we over de campus van onze voormalige universiteit, op zoek naar ontbijt. Achter de universiteit bleek het restaurant Coco's open te zijn vanaf 7:00 's ochtends, wat precies goed uitkwam.


Vervolgens heeft Matthias een poosje bijgeslapen terwijl ik Pyke, Evelien en hun voormalige tutors, Yuuki en Arisa ontmoette. Plannen werden gemaakt om 's avonds bij stamkroeg Izakeya gezellig te doen. Matthias en ik hebben de rest van de dag voornamelijk rondgezwerfd en in het Vredespark en nagedacht over Mooie Tijden Die Nooit Meer Terugkomen©.

Toen was het tijd om naar de 'keya te gaan, alwaar wij hadden afgesproken om oude vrienden van Ron Rock, onze voormalige muziekclub, te zien. Eerder vreesden we dat de meesten van onze kenissen zouden zijn afgestudeerd, maar er stond tot onze verrassing toch nog een aardig clubje op ons te wachten.

Het was heel goed om onze oude gitarist, Baba, weer te zien. Vervolgens werden we door de voormalige clubleider Kenjiro uitgedaagd om te demonstreren dat Nederlanders goed tegen alcohol kunnen door een duel met hem aan te gaan. Al snel bleek dat hij geheel volgens Aziatische principes van plan was zichzelf op te offeren in de strijd door herhaaldelijk zijn huig open te zetten en volle glazen met van alles naar binnen te gieten. Halverwege dit schouwspel kwamen ook Pyke en co. binnen. Matthias had zich verstopt in de wc en liet met een glimlach alle woede over zich heen komen toen hij zichzelf eenmaal aan hen openbaarde.

Het was een klassieke avond en ik had het in geen tijden zo naar mijn zin gehad, al bleek naar huis lopen een aanzienlijke opgave. Matthias was vlak voor het einde van de avond al ergens zoek geraakt. Wegens een misselijk buikje was hij iets eerder opgestapt. Ondanks dat hij de sleutel van het hotel had meegenomen, slaagde hij er niet in de deur open te krijgen, waarop hij besloot door zijn voegen te zijgen en ter plekke in slaap te vallen. Gekke tijden.


De volgende dag begon laat. Na een lange tocht stapten Matthias en ik op de bus naar Fuku no Yu, het badhuis op Inasayama, de eindbaasberg van Nagasaki. Dat was prettig en mooi als vanouds. Nagasaki blijft een prachtige stad met al haar bergweggetjes en de daarop lukraak neergeplante gebouwen van alle soorten en maten.


's Avonds gingen we naar een izakaya waar Hide, de voormalige nestor van de Izakeya, nu werkt. Het was niet helemaal duidelijk waarom hij was gerelocaliseerd, maar het zal vast met de beste intenties zijn gebeurd. Hide was erg blij om Matthias en mij weer te zien. Toevallig bleek het de volgende dag zijn verjaardag te zijn, dus toen de klok eenmaal twaalf had geslagen konden we de bescheiden viering nog meemaken. Zo wild als twee jaar geleden werd het (gelukkig) niet.


Maandag stapten we rond 8:30 op de bus naar Fukuoka, vanaf waar we samen met Pyke en Evelien met de shinkansen terug zouden reizen naar Kyoto. De shinkansen zat prettig, maar gedurende twintig minuten hing er om onverklaarbare redenen een penetrante urine/vislucht om ons heen. Dat pik je dan toch weer even mee! Hier zijn wat foto's van Matthias.


Zo eindigde onze reis naar Nagasaki. Een bitterzoet avontuur, zou ik haast zeggen. Het is weer veel tekst geworden, maar waarom zou je het ook eigenlijk lezen als ik alle emoties ook in videoformaat heb gerold? Halverwege had ik geen beeldmateriaal meer, excuses.


Vorige week dinsdag hebben Matthias en ik onze voormalige drummer, Maekawa, opgezocht. Hij was inmiddels een jaar aan het werk en ging in die tijd gemiddeld om 1:00 naar bed en stond om 5:30 op. Soms kwam hij pas om 2:00 's nachts thuis. Wat is Japan toch fantastisch! Inmiddels werkt hij in Osaka, waar hij het gelukkig wat minder druk had. We hebben fijn gepraat, gegeten en gedronken, en plannen gemaakt om van de zomer van alles te gaan doen.


Op de terugweg merkten Matthias en ik op dat we vlak naast de vrouwenwagon in de trein stapten. Toen ik een korte blik naar links wierp, bleek er een verdwaalde zakenman tussen alle vrouwen in de trein te zitten. Na een paar minuten begon hij zich gewaar te worden van de zedenzaken die er boven zijn hoofd hingen als hij ook maar een vinger uitstak, en besloot daarom de rest van de reis doodstil te zitten en strak naar de grond te staren. Zie hieronder.


Wat is er verder gebeurd? Woensdag heeft Team Holland (Pyke, Evelien, Milan, Ward, Matthias, ik) zich volgestouwd in een all you can eat pizzarestaurant. Daarna mocht Matthias met een lach en een traan op zijn derde nachtbus binnen een week stappen.

Donderdag was er een feest van de universiteit om alle uitwisselingsstudenten te verwelkomen. Omdat Pyke en ik een gedeelde voorliefde voor de spotlight koesteren, hadden wij in de voorgaande week uiteraard direct ingestemd met het verzoek van een docent om als vertegenwoordigers van ons programma te speechen.

Het feest zelf was leuker dan verwacht met veel aardige Koreanen en een enge Duitser die geen Duitser was. Onze speech werd met gelach en applaus ontvangen. Na afloop moesten we met vier willekeurige mensen op de foto omdat we blanke apen zijn. We hebben er wel een Koreaanse fanclub aan over gehouden, dus we mogen niet klagen.

best cool.

Het weekend heb ik het rustig aan gedaan. Milan was er ook. Spiermassa is gekweekt, liederen zijn gezongen en Chrono Trigger is gespeeld. Gisteren (mahndag) ben ik met deze zelfde Milan naar muziekclub FSS gegaan. Onaangekondigd besloten we de clubkamer binnen te stappen en lekker spontaan te doen; ons beider sterkste punt. Tot onze opluchting bleken de aanwezigen geenszins verlegen en meer dan bereid ons van alles te vertellen en Smash Brothers met ons te spelen. Vooral De Bruine was aardig, maar veel meer wil ik er niet meer over zeggen. Komende zaterdag gaan we naar een borrel van de club om te kijken of we ons bij deze bois aansluiten.

Tot de volgende keer! Schroom niet om je lof over dit bericht uit te spreken in de commentaarsectie hieronder.

3 opmerkingen:

Matthias zei

Ctrl + F => Matthias. 14 Results

AAAAAAAAAAWWWWWW YYYYYYEEEEEEEEAAAAAAAAA





Maruh, leuke post =)

Unknown zei

Zo, deftige foto's heaur.

Die soundtrack van het filmpje is ook treffend.

Ga zo door!!!11uitroepteken

Lena zei

WUEEH ;_;

Waar werkt Hide dan wel??

Fokking PIMP video, maar dat zei ik al op YouTube :')